10 grootste Chinese filosofen

Van Confucius tot Shan Yang, hier zijn korte biografieën van de 10 grootste oude Chinese filosofen.

Zhu Si

Zhu Xi (1130-1200) was een van de belangrijkste neo-confucianistische filosofen en schrijvers van de Song-dynastie (960-1279). Beïnvloed door de werken van Chen Yi (1033-1107), wordt Zhu Xi gecrediteerd voor het verweven van boeddhistische idealen in het confucianisme, en vervolgens op de proppen komen met veel ideeën van het neo-confucianisme.

Als vurig confucianistisch geleerde waren Zhu Xi's commentaren en interpretaties van de Vier Boeken en de Vijf Klassiekers lange tijd (vanaf 14^ти eeuw tot begin 20e^ти eeuw) het standaard studiemateriaal voor kandidaten voor de ambtenarij.

Bekend om zijn gepassioneerde aanmoediging van geleerden om altijd onderzoek te doen, was Zhu Xi een vooraanstaand expert op het gebied van meditatie, klassiekers en geschiedschrijving. Zijn leringen, ook bekend als Shushigaku (Ju Xi School), waren erg populair en werden in veel boeken verzameld.

Sun Tzu

Deze filosoof en briljante militaire strateeg, geboren als Sun Wu, is in de westerse wereld vooral bekend als Sun Tzu, wat zijn eretitel van Master Sun is. Zijn liefdevolle naam is Changqing. Hoewel Sun Tzu (ca. 544 v.Chr. - ca. 496 v.Chr.), auteur van The Art of War, vooral bekend staat als militair strateeg, wordt hij door veel historici beschouwd als een briljante filosoof.

Deze Chinese generaal en filosoof, geboren als Sun Wu, wordt verondersteld te hebben geleefd tijdens de tweede helft van de Zhou-dynastie in het oude China, een periode tussen 770 voor Christus en 256 voor Christus.

Sun Tzu's grootste prestatie is toch wel The Art of War, een boek over militaire strategie dat niet alleen de Chinese filosofie heeft beïnvloed, maar ook de westerse filosofie en oorlogsvoering. Het boek behandelt vele onderwerpen, waaronder alternatieven voor de strijd, militaire strategie, vertragingstactieken, het gebruik van spionnen, alternatieve technieken voor conflictoplossing, het vormen van allianties en het gebruiken van bedrog in je voordeel.

In The Art of War vertelt generaal Sun Tzu ook hoe de tijdelijke onderwerping van een krachtigere vijandelijke macht in de toekomst voordelig kan blijken. Veel oude Chinese keizers vertrouwden zwaar op de leringen van Sun Tzu. Keizer Qin Shihuang, de eerste keizer van China, prees bijvoorbeeld de filosofie en militaire tactieken in The Art of War als zeer nuttig bij het helpen van de Qing-dynastie (221 v.Chr. – 206 v.Chr.) om een ​​einde te maken aan de periode van de Strijdende Staten (ca. 475). -221 v.Chr.).

Moderne militaire commandanten en generaals, waaronder de Chinese communistische leider Mao Zedong, gebruiken het boek om overwinningen in veldslagen en oorlogen veilig te stellen. De leringen van Sun Tzu zijn ook toegepast op een aantal andere moderne industrieën, waaronder aandelenhandel, sport, bedrijfsbeheer en muziek.

Sun Tzu was niet alleen een van de grootste filosofen van het oude China, maar ook een fenomenale militaire geest, vereerd in de hele Oost-Aziatische cultuur en in westerse landen.

Shan Yan

Shang Yang (ca. 390-338 v.Chr.), bekend als de oude Chinese filosoof en politicus die het legalisme stichtte, was een invloedrijke denker tijdens de periode van de Strijdende Staten in het oude China. Shan Yang, bekend als Wei Yang, werd geboren in de vazalstaat Wei van Zhou. Zijn briljante capaciteiten hielpen hem een ​​aantal hoge posities te verwerven, eerst als staatsman en later als kanselier in de Qing-staat. Hij wordt gecrediteerd voor het leggen van de fundamenten waarop de Qing-staat werd gebouwd.

Als hervormer was het beleid van Shan Yang niet alleen cruciaal bij het vormgeven van het politieke landschap, maar ook bij de economische en administratieve structuur van de Qing-staat. Als gevolg hiervan kwam de Qing-staat in opstand en veroverde de resterende zes strijdende staten, waardoor China in 221 vGT werd verenigd onder één keizer die bekend staat als Qin Shihuang.

Shang Yang was een fervent voorstander van een systeem dat burgers aanmoedigde loyaliteit aan de staat boven loyaliteit aan familie te stellen. Hij dwong ook krachtig een verdienstelijk systeem in het leger af, waarbij soldaten die zich in de strijd onderscheidden betere landgoederen in de staat kregen.

Zijn ideeën, die ten grondslag liggen aan het Chinese legalisme, waren de dominante denkrichting tijdens de Qing-dynastie. Chinees legalisme, ook wel bekend als Fajia – "huis van administratieve methoden", was essentieel voor de oprichting van bureaucratische systemen in het oude China.

Han Fei

Met uitzondering van de beroemde hervormer van het legalisme, Shan Yang, is er nauwelijks een invloedrijke denker in het legalisme die kan concurreren met Han Fei (ca. 280-233 v.Chr.), de Chinese filosoof en staatsman. Er zijn historici en sinologen die zo ver gaan dat ze beweren dat Han Fei de grootste legalistische geest van het oude China was.

Han Fei werd geboren in de koninklijke familie van de Han-staat tijdens de periode van de Strijdende Staten. In zijn werk Han Feizi, waarschijnlijk zijn bekendste werk, synthetiseert Han Fei op briljante wijze de ideeën en methoden van invloedrijke rechtsfilosofen uit het verleden, waaronder de grondlegger van het legalisme, Shan Yang, wiens ideeën over het recht Han Fei enorm beïnvloedden.

Sommige moderne historici vergelijken de ideeën van Han Fei snel met die van 16^ти Renaissance filosoof en schrijver Niccolò Machiavelli, aangezien beide filosofen het gebruik van administratieve methoden of normen/wetten aanmoedigden om sterke controle, orde en veiligheid in een natie te handhaven. Sommige historici en geleerden gaan zelfs zo ver dat ze beweren dat Han Fei's ideeën zelfs die van Machiavelli overtreffen.

De geschriften van Han Feizi waren verplichte lectuur voor veel van de gekroonde prinsen van Shu Han, omdat ze werden gezien als diepgaande kennis van hoe te regeren. Zijn ideeën werden tijdens de vroege Qing-dynastie zelfs door veel kanseliers en geleerden overgenomen. De eerste keizer van China, keizer Qin Shihuan van de Qing-dynastie, was een fervent aanhanger van de leringen van Han Feizi. Volgens de beroemde historicus Sima Qian uit de Han-dynastie bewonderde koning Qing Feizi zo erg dat hij ten oorlog trok met de Han om Han Feizi te raadplegen.

Han Fei leent de ideeën van zijn voorgangers en staat vooral bekend om het benadrukken van het belang van het volgen van een reeks ideeën met betrekking tot Fa (wet/principe), Shu (methode/tactiek/kunst) en Shi (legitimiteit, autoriteit of charisma). Dankzij zijn ideeën kon de Qing-dynastie, onder keizer Qing, een totalitaire samenleving creëren met een duidelijke reeks strikte wetten en zware straffen.

Xunzi

Meester Xiong, bekend als Xiongzi, was een zeer prominente volgeling van de filosofie van Confucius. Naast dat hij een van de meest prominente confucianistische filosofen aller tijden is, staat Xiongzi (ca. 310 v.Chr. – ca. 235 v.Chr.) bekend als de leraar van beroemde filosofen als Han Fei en Li Xi (een invloedrijke staatsman en kanselier van de Qing-staat).

Meester Xun, ook bekend als Xun Quan, werd geboren tijdens de periode van de Strijdende Staten. Zijn begrip van confucianistische ideeën en andere stromingen maakte hem tot een van de meest prominente filosofen uit de periode van de Honderd Denkscholen (ca. 470 - 391 v.Chr.). Zijn werken, bijv Xunzi, had een grote invloed op veel heersers van de Han-dynastie. Als gevolg hiervan wordt hij vaak beschouwd als de derde grootste confucianistische geleerde aller tijden, na Confucius en Mencius.

Zhou Yan

De vijfde plaats op onze lijst van de grootste Chinese filosofen uit de oudheid is Zhou Yang, een natuuronderzoeker en bekend voorstander van de Yin en Yang School. Zhou Yang (ca. 305-240 v.Chr.) is vooral bekend vanwege het bedenken van concepten die veel van de heersende ideeën van die tijd met de Yin-Yang School synthetiseerden. Hij leefde in het tijdperk van de Honderd Denkscholen (6^ти eeuw voor Christus naar 3^ти eeuw voor Christus) – een tijdperk van enorme intellectuele en culturele groei, verweven met bloedvergieten en conflicten tussen een aantal staten.

Zhou Yan, hoogstwaarschijnlijk geboren in de staat Qi, ontving het grootste deel van zijn opleiding aan de Jixia Academy. Omdat dit een tijdperk was van enorme groei van vele filosofieën en scholen, begon Zhou Yan verschillende scholen te combineren voordat hij uiteindelijk bij zijn eigen denkrichting uitkwam. Hij leunde echter nog steeds sterk op de naturalistische school en combineerde deze met veel wetenschappelijke ideeën.

Volgens Sima Tsiens boek Records of the Grand Historian was Zhou Yan een van de grootste polymaths van zijn tijd. Hij was een erkend filosoof vanwege zijn vermogen om het universum bondig uit te leggen in termen van eenvoudige elementen en natuurlijke krachten, d.w.z. de vijf elementen – hout, vuur, aarde, metaal en water. Als gevolg hiervan raakten veel taoïstische alchemisten geïnspireerd door zijn werk.

Mozzie

Voor veel historici is Mozzi, ook bekend als Mo Di, de grondlegger van de school van het mohisme, een van de vele scholen die ontstond tijdens de Honderd Scholen van Denken. Mozes (ca. 470 – ca. 391 v.Chr.) was een groot voorstander van onpartijdigheid en meritocratisch bestuur. Hij drong er voortdurend bij de ambtenaren op aan om iedereen als gelijk te behandelen, want voor hem was iedereen gelijk in de ogen van de hemel. Hij merkt op dat echte economische groei voortkomt uit een meritocratisch systeem en een sterke vermijding van uiterlijk vertoon.

Mozi, geboren in de staat Lu (het huidige Tengzhou, provincie Shandong), werd geprezen om de manier waarop hij eenvoudige taal gebruikte om vroege Chinese concepten van logica, technologie en defensieve oorlogsvoering uit te leggen.

Als grondlegger van het mohisme (of moïsme) redeneerde Mozi over universele liefde en legde hij aan zijn volgelingen uit hoe liefde voor elkaar wederzijds voordelig is voor de partijen. Hij redeneerde dat het gelijkwaardig en onpartijdig liefhebben van elkaar het vermogen heeft om conflicten en oorlogen te beëindigen. Enigszins gekant tegen het confucianistische ritueel pleitte Mozi voor praktische manieren van leven en landbouw.

Helaas begonnen zijn mohistische ideeën en filosofie al in de Qing-dynastie (221 v.Chr. - 206 v.Chr.) in verval te raken, die alle andere denkrichtingen onderdrukte behalve het wetticisme. Deze neergang van het mohisme zou zich tot ver buiten de Qing-dynastie voortzetten, zelfs tot in de Han-dynastie en de Westelijke Han-dynastie.

Mencius

Mencius (ca. 385 - 302 v.Chr.), Een prominente volgeling van Confucius, was een oude Chinese filosoof die vaak wordt omschreven als de "tweede wijze". Dit betekent dat hij werd beschouwd als de tweede belangrijkste figuur in het confucianisme, dat wil zeggen. naar Confucius zelf.

Mencius, een idealist, behoorde tot de vierde generatie discipelen van Confucius. Er wordt van hem gezegd dat hij de ideeën van Confucius heeft overgenomen en vervolgens heeft ontwikkeld om ze beter toepasbaar te maken voor zijn tijd en de daaropvolgende tijdperken.

Mencius nam de taak op zich om door China te reizen en zijn ideeën en advies aan talrijke heersers aan te bieden. Zijn interactie met deze heersers was zeer nuttig omdat het de basis vormde van zijn beroemde boek Mencius. Zijn ideeën bestrijken vooral onderwerpen uit de politieke filosofie, ethiek en moraliteit. Mencius moedigde zijn volgelingen altijd aan om de gewoonte te beoefenen om de aangeboren goede aspecten van hun leven te cultiveren. Hij is vooral bekend vanwege zijn argument dat mensen van nature goed zijn en dat een gezond milieu kan worden bereikt door ethische zelfontplooiing.

Laozic

Lao Tzu was een uitmuntend denker uit het oude China, vooral bekend vanwege het uiteenzetten van de basisprincipes van het taoïsme (daoïsme), een van de drie belangrijkste denkscholen van het oude China. Laozi, bekend als "De Oude Meester", woonde in Chu, een zuidelijke staat van de Zhou-dynastie. Het exacte geboortejaar is onbekend, aangezien historici zijn leven vaak tussen 6 en XNUMX jaar situeren^ти eeuw en 4^ти eeuw. Moderne historici en sinologen beweren echter dat hij leefde tijdens de periode van de Strijdende Staten, dat was in 4^ти eeuw voor Christus

Volgens Shiji (Notes of the Historian) - geschreven door de Han-dynastie (206 v.Chr.-220 v.Chr.) historicus Sima Tsien (ca. 145-86 v.Chr.) – Laozi werd geboren als Li Er en werkte op de archiefafdeling van het Zhou-hof. Het is zo prominent aanwezig in de filosofie dat de Grote Wijze Confucius (551-479) het ooit raadpleegde over rituele zaken. Volgens Tsien had Confucius zelfs veel lof voor Laotzu, wat betekent dat hij mogelijk een senior tijdgenoot of mentor van Confucius was.

Er wordt aangenomen dat Lao Tzu werd aangemoedigd om zijn leringen op schrift te stellen door Ying Si, een grensambtenaar aan de noordwestelijke grens. Het werk bevatte ongeveer vijfduizend Chinese karakters en was in twee delen verdeeld. Het is voornamelijk gewijd aan de betekenis van Dao (de Weg) en de (deugd). Er wordt gezegd dat de filosoof zijn leven heeft doorgebracht op zoek naar deugd door middel van Ziran (deugd) en wuwei ("passiviteit"). Het is de moeite waard te vermelden dat in het religieuze aspect van het taoïsme, Daojia, Laozi wordt aanbeden als een opperwezen. Zijn werk, de Tao Te Ching en andere leringen hebben dus een enorme impact gehad op de hele Chinese cultuur en hebben invloed gehad op spiritualiteit, ethiek en politieke filosofie.

Bekend als "De oude meester" - De oude en de leraar

Filosofische traditie en georganiseerde religie – de filosofische kant staat bekend als daojiao en de religieuze kant staat bekend als daojia

Confucius

Kong Fuzi, geboren rond 551 voor Christus, in het Westen bekend als Confucius, is ongetwijfeld de grootste oude Chinese filosoof. Hij wordt gecrediteerd voor het bedenken van de leringen die deel uitmaken van de filosofische school die bekend staat als het confucianisme. Deze school werd zo algemeen aanvaard door de oude Chinezen, simpelweg omdat Confucius in staat was de basiselementen van de Chinese cultuur in zijn leringen en filosofie te integreren. Als gevolg hiervan resoneerden zijn ideeën, ontwikkeld tijdens de politieke onrust van de periode van de Strijdende Staten, zeer goed bij de oude Chinezen.

De belangrijkste concepten waaruit de filosofie van Confucius bestaat, zijn onder meer rén (‘menselijkheid’), xiao (kinderlijke vroomheid – respect voor familieleden, ouderen en voorouders), zhong (loyaliteit), li (ritueel) en zhengming (rectificatie van namen en een schop een schop noemen).

Geïnspireerd door de oude Chinese meesters van de staat Zhou en door de heersende Chinese religie en cultuur van zijn tijd, slaagde China's Grote Wijze Confucius (551-479 v.Chr.) erin een filosofie te creëren die de sociale en politieke constructies overstijgt en het morele en religieuze denken omvat. . Confucius werd beschouwd als een verspreider van de Zhou-waarden. Zijn ideeën konden floreren dankzij het feit dat de periode van de Strijdende Staten werd gekenmerkt door toegenomen geletterdheid en aandacht voor ethiek, persoonlijke en staatsmoraal. Confucius creëerde eenvoudigweg een filosofie die de mensen van die tijd in staat stelde te streven naar zaken als rechtvaardigheid, oprechtheid en correctheid van sociale relaties, zonder hun interesse in traditionalisme te verliezen.

Sinds zijn ontstaan ​​in de zesde eeuw v.Chr. is het confucianisme grotendeels de meest dominante filosofische gedachte in de wereld gebleven. China. Met uitzondering van enkele perioden in de geschiedenis van het oude China, zoals tijdens de Qing-dynastie, kwam het confucianisme het dichtst in de buurt van een staatsreligie die de Chinezen hadden. Het confucianisme, omgedoopt tot neo-confucianisme, bereikte zijn hoogtepunt vooral tijdens de Tang- en Song-dynastieën.

FEITEN CONTROLEREN: Wij streven nieuwsgierig naar maximale nauwkeurigheid en objectiviteit. Maar als je iets tegenkomt dat er niet goed uitziet, laat dan gerust een reactie hieronder achter.