De Eisenhower-doctrine: geschiedenis, definitie en betekenis

De Eisenhower-doctrine was een voorstel van de president van de Verenigde Staten Dwight D. Eisenhower, dat voor het eerst werd geïntroduceerd tijdens een gezamenlijke zitting van het Congres op 5 januari 1957. Het voorstel voor het buitenlands beleid, dat een reactie is op de zich ontwikkelende onrust in het Midden-Oosten, is de manier van de president om het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten te veranderen. Oost. Kortom, de Eisenhower-doctrine was bedoeld om de Verenigde Staten zo te positioneren dat zij de aanwezigheid van de Sovjet-Unie in de regio konden opvangen.

Definitie

De Eisenhower-doctrine verwijst naar het buitenlandse beleid van de VS tijdens de Koude Oorlog dat tijdens de regering-Eisenhower werd gevoerd. Het beleid is erop gericht militaire en economische hulp te bieden aan landen in het Midden-Oosten die bereid zijn de Verenigde Staten te steunen in de strijd tegen de verspreiding van het communisme.

De kern van de Eisenhower-doctrine was het enige doel: het stoppen van de invloed van de Sovjet-Unie, niet alleen in het Midden-Oosten, maar over de hele wereld, in plaatsen als Sub-Sahara Afrika en Zuidoost-Azië.

De ‘Eisenhower’-doctrine heeft veel overeenkomsten met de ‘Truman’-doctrine, die gebaseerd is op het beleid van containment – ​​dwz. het stopzetten van de politieke, economische en militaire invloedssfeer van de Sovjet-Unie in de wereld.

De Amerikaanse president Eisenhower gebruikte de doctrine, die officieel werd gepubliceerd in mei 1957, om de sterke en ondubbelzinnige inzet van Amerika aan Israël – Amerika's grootste bondgenoot in het Midden-Oosten. De doctrine was bedoeld om een ​​alliantie van staten uit het Midden-Oosten te ontwikkelen die het recht van Israël om vreedzaam te bestaan ​​in een van de meest onrustige regio's op aarde zou ondersteunen.

Wist je dat: De Eisenhower-doctrine werd in maart 1957 door het Amerikaanse Congres goedgekeurd, minder dan drie maanden nadat deze was aangekondigd?

Verhaal

Toen de Koude Oorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie halverwege de jaren vijftig zijn tweede decennium inging, leek het slagveld te verschuiven naar het Midden-Oosten. Centraal in dit alles staat de antiwesterse en nationalistische Egyptische president Gamal Nasser, die steeds dichter bij de Sovjet-Unie staat.

Als reactie op de antiwesterse retoriek van president Nasser trok de regering-Eisenhower in juli 1956 haar steun aan verschillende projecten in Egypte in, waaronder de financiering van de beroemde Aswandam in de Nijl.

Boos door de beleidswijziging van Eisenhower namen de Egyptenaren de controle over het Suezkanaal over, een kunstmatige waterweg in de Middellandse Zee die een cruciale zeeroute was tussen Europa en Azië.

De Amerikaanse partners in Europa - Groot-Brittannië en Frankrijk – en Israël reageerde op deze stap van Egypte door in oktober 1956 een grootschalige gecoördineerde militaire aanval op Egypte te lanceren. De bevolking van de regio zette zich schrap voor verdere escalatie omdat de vrees voor het uitbreken van de Derde Wereldoorlog tastbaar leek.

Gebeurtenissen die de aanleiding vormden voor de Eisenhower-doctrine

Historici noemen over het algemeen de volgende gebeurtenissen als enkele van de belangrijkste redenen voor de geboorte van de Eisenhower-doctrine:

• Toegenomen vijandigheid van de kant van de Arabische staten (veroorzaakt door het pan-Arabisme) jegens de VS en hun westerse bondgenoten
• Verhoogde aanwezigheid van de Sovjet-Unie in het Midden-Oosten
• De Suezkanaalcrisis die plaatsvond in 1956.
• Directe militaire actie van Egypte tegen Israël
• Een afname van de invloed en het prestige van voormalige koloniale machten – zoals Groot-Brittannië en Frankrijk – in het Midden-Oosten

Wat houdt de Eisenhower-doctrine in?

Op 5 januari 1957 sprak Eisenhower een gezamenlijke zitting van het Amerikaanse Congres toe, waarin hij verdere details verstrekte over de groeiende crisis in het Midden-Oosten. De president roept de VS en zijn westerse partners op om de invloed van de Sovjet-Unie in de regio volledig aan te pakken. Dit was een van de redenen dat Egypte het Suezkanaal in beslag nam.

President Eisenhower was ook bezorgd dat daaropvolgende militaire interventies van Frankrijk, Groot-Brittannië en Israël zouden kunnen escaleren tot een totale oorlog in de regio. Het allerbelangrijkste benadrukte hij het belang van het stoppen van de verspreiding van het communisme wereldwijd. In zijn toespraak tot het Congres drong Eisenhower er bij het Congres op aan om de door zijn regering voorgestelde reeks economische en militaire programma's te steunen om de dreiging adequaat aan te pakken.

De Eisenhower-doctrine voorzag ook dat de VS landen een economisch en militair schild zouden bieden tegen de dreiging van het communisme en, dienovereenkomstig, tegen de invloed van de USSR. De president zegt dat zijn regering bijna een kwart miljard dollar nodig zal hebben om dergelijke landen te steunen, vooral die in het Midden-Oosten. Hoewel de doctrine niet het duidelijkste beleid was dat Washington ooit heeft gevoerd, heeft het Amerikaanse Congres er positief op gereageerd.

Wist je dat: De Chicago Tribune noemde de Eisenhower-doctrine ‘stom’ vanwege het gebrek aan duidelijkheid en specificiteit?