Hermafrodiet in de Griekse mythologie: oorsprong, afbeeldingen, bevoegdheden en symbolen
[Ad_1]
Tekening van een reliëf met hermafrodiet en Eros die een herma bekronen door de Venetiaanse kunstenaar Antonio Maria Zanetti (ca.1721)
Geboren uit de Griekse goden Aphrodite en Hermes, was Hermafrodiet een oude Griekse god met veel mooie eigenschappen. De naam van Hermafrodiet is een combinatie van de namen van zijn twee ouders: Hermes en Aphrodite. Zowel de oude Grieken als de Romeinen associeerden het vooral met seksualiteit en huwelijk. Hij was ook lid van de Eros, een groep gevleugelde Griekse goden die geassocieerd werden met seksualiteit en liefde.
Snelle feiten over Hermafrodiet
God van: Seksualiteit, huwelijk, hermafrodieten, vrouwelijk
Ouders: Aphrodite en Hermes
De broers en zussen: Eros, Phobos, Pan, Tychea, Deimos, Harmonie
Gemalin: Salmacis (Salmakis)
Residentie: Zet Ida op; Mount Olympus
Vereniging: atlas
symbolen: Thyrus, Kantharos
Andere namen: Atlantiades (Atlantius)
Cult en aanbidding: Cyprus
Bevoegdheden: Vergelijkbaar met die van de Eros in de Griekse mythologie: het vermogen om de liefdesgevoelens van mensen te beïnvloeden.
Oorsprong en rol
Hermafrodiet is inderdaad een kleine oude Griekse god die ook in het Romeinse pantheon voorkomt. Hermafrodiet was niet alleen de godheid van heilige verbondenheid en prachtige associaties, maar werd ook door zowel de Griekse als de Romeinse pantheons aanbeden als de god van verwijfde mensen en hermafrodieten.
Hermafrodiet uiterlijk en afbeeldingen
Als biseksuele godheid beeldden de oude Grieken en Romeinen hem vaak af als een vrouw met mannelijke geslachtsorganen. Dankzij dit werd hij ook gezien als de godheid van het huwelijk. Wie kan beter toezicht houden op het huwelijk dan een godheid die zowel mannelijk als vrouwelijk is?
Een hermafrodiet personifieerde de vereniging van man en vrouw. Deze eigenschap en rol van hem kunnen afkomstig zijn van zijn ouders. Zo erfde hij alle mooie eigenschappen van zijn beide ouders. Zijn vader, Hermes, was de god van contracten en handelsovereenkomsten. Zijn moeder, Aphrodite, was de godin van de liefde, bruiloften en het huwelijk. Het is dus geen verrassing dat de oude wereld Hermafrodiet associeerde met bruiloften.
Volgens de mythe openbaarde Hermafrodiet zich soms in haar volle glorie aan mannen. Andere keren gaf hij er de voorkeur aan zich niet te laten zien, omdat sommige van zijn gelaatstrekken afschuwelijk waren.
Als lid van de Eros, tenminste. de gevleugelde Griekse godheden die verband houden met seksualiteit – Hermafrodiet wordt vaak afgebeeld als een gevleugelde, jonge god met zowel vrouwelijke als mannelijke kenmerken.
familie
De ouders van Hermafrodiet, Hermes en Aphrodite, zijn respectievelijk goden van mannelijke en vrouwelijke seksualiteit. Beide ouders waren ook lid van de twaalf Olympische goden die op de berg Olympus woonden, de thuisbasis van de Griekse goden.
Zijn overgrootvader is de titan Atlas. Dit komt omdat de moeder van zijn vader, Maya, de dochter van Atlas was. Als gevolg hiervan wordt Hermafrodiet soms Atlantis genoemd.
Volgens de Romeinse dichter Ovidius (ook bekend als Publius Ovidius Nazo) werd Hermafrodiet geboren met ongetwijfeld zeer mooie trekken, hoogstwaarschijnlijk geërfd van zijn ouders Aphrodite en Hermes.
Kort na zijn geboorte werd Hermafrodiet opgevangen door de Najaden en opgegroeid op de berg Ida in Phrygië (het huidige Noordwest-Turkije). De verpleegsters van Hermafrodiet waren vrouwelijke geesten/nimfen die vaak in en rond beken of andere zoetwaterpoelen leefden.
Hermafrodiet en de nimf Salmakis
Hermafrodiet en Salmakis (detail), door Bartholomeus Spranger, ca. 1585, Kunsthistorisch Museum, Wenen. Museum voor Kunstgeschiedenis, Wenen
Hermaphroditus was verveeld omdat hij zijn leven opgesloten had doorgebracht in de grotten van de berg Ida en besloot zich naar buiten te wagen, op weg naar steden als Caria (het huidige Bodrum, Turkije) en Lycia.
Terwijl Hermaphroditus in de diepe bossen van Caria aan het baden was in de bron van Salmakidas, kwam hij in contact met een nimf genaamd Slamakis. De nimf Salmakis, het hoofd van de heuvels voor Hermafrodiet, vond Hermafrodiet een buitengewoon knappe jongen. En ondanks haar aanhoudende pogingen om hem te verleiden, merkte Hermafrodiet haar avances voortdurend af.
Op een dag, terwijl Hermafrodiet aan het baden was in een lege poel, sprong Salmakis in de poel en betastte de god met geweld. Vervolgens bleef ze haar liefde voor hem verklaren en vroeg ze de goden om hen voor altijd te verenigen. In een oogwenk versmolten de twee wezens en werden één wezen dat zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsdelen had.
De mythe gaat verder met te zeggen dat Hermafrodiet zijn beide ouders smeekte om elke man die in deze poel baadde voor altijd in een hermafrodiet te veranderen.
“Atlantiades [Hermaphroditus] sloeg terug en beroofde de nimf van haar vreugde; ze werd nog meer gespannen; haar aanhankelijke lichaam leek stevig tegen het zijne gedrukt. ‘Dwaas, vecht met mij zoveel je wilt,’ riep ze, ‘je zult niet ontsnappen! Jullie goden besluiten dat er nooit een dag zal aanbreken waarop wij gescheiden zullen worden!' De goden hoorden haar gebed; de twee lichamen versmolten tot één, de twee versmolten tot één vorm en gezicht. Zoals wanneer een tuinman een transplantaat plant en ziet dat de groei de vereniging verzegelt, en de twee samen rijpen, zo waren ze, toen in de snelle omhelzing hun ledematen met elkaar verstrengeld waren, niet langer twee, noch mannelijk noch vrouwelijk, maar één lichaam. die geen van beide beide leken te zijn.’ – Hermafrodiet en Salmakis: Ovidius, Metamorfosen 4. 28 ev (vert.: Melville) (Romeins epos van de 1e v.Chr. tot de 1e n.Chr.)
Meer over Hermafrodiet
Beeldje van de Griekse god Hermafrodiet uit Pergamum, Hellenistisch, XNUMXe eeuw voor Christus. (Istanbul).
Theophrastus, de Griekse filosoof uit de derde eeuw voor Christus en opvolger van Aristoteles in de Peripatetische School, was een van de eerste mensen die in de literatuur de naam Hermpahroditus droeg.
Er is opgemerkt dat een groot deel van het idee en de mythe van de Hermafrodiet voortkomt uit de cultische praktijken van het Oosten, waar de bewoners van die plaatsen de natuur zagen als een combinatie van het vrouwelijke en het mannelijke.
In de biologie verwijst een hermafrodiet naar een organisme dat zowel vrouwelijke als mannelijke voortplantingsorganen heeft. Bovendien zijn de meeste planten hermafrodieten.
Enkele van de beroemdste cultuscentra van Hermafrodiet bevonden zich op Cyprus. Op dezelfde manier was er volgens de oude Griekse sofist Alcifron een tempel van Hermafrodiet in Athene, Griekenland.
De beroemde Griekse komische toneelschrijver Aritophanes noemt de bebaarde figuur van de mannelijke Aphrodite Aphrodite.
Het reliëfbeeld van Hermafrodiet van de Venetiaanse schilder en graveur Antonio Maria Zenetti wordt door velen beschouwd als een van de meest populaire afbeeldingen van Hermafrodiet. Andere populaire schilderijen en afbeeldingen van Hermafrodiet en Slammacis zijn onder meer die van de Franse graveur Jean Deulet en de Italiaanse kunstenaar Ludovico Caracci.
"Met deze woorden was ze stil. Een roze blos kleurde de wangen van de jongen; hij wist niet wat liefde was; maar zijn opvliegers worden beter; zoals de bloei van roze appels die in de zon hangen, of geverfd ivoor, of wanneer de maan rood gloeit onder haar bleekheid, en de gongs tevergeefs weerklinken om haar eclips te redden. Toen smeekte de nimf, smeekte, smeekte op zijn minst om de kus van een zuster, en dwong zichzelf haar armen om zijn ivoren nek te slaan. 'Genoeg!' hij riep: 'Ik ben klaar! Anders verlaat ik deze plek – en jou.’
Ovidius, Metamorfosen 4. 28 ev (trans. Melville) (Romeins epos C1st BC tot C1st AD)
Bibliografie
Lucian, Dialogen van de Goden; vertaling: Fowler, HW en FG Oxford: The Clarendon Press, 1905.
Ovidius. Metamorfoses, Deel I: Boeken 1-8. Vertaling: Frank Justus Miller. Herzien door GP Gould. Loeb Classical Library nr. 42. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1977, voor het eerst gepubliceerd in 1916.
Clarke, John R. Kijkend naar vrijen: Clarke: constructies van seksualiteit in de Romeinse kunst, 100 v.Chr.-250 n.Chr.. University of California Press, 1998
Grimal, Pierre. Het Woordenboek van Klassieke Mythologie. Wiley-Blackwell, 1996
Kerenyi, Karl. De goden van de Grieken. Londen: Thames & Hudson, 1951
Seyffert, Oskar. Woordenboek van de Klassieke Oudheid. Londen: S. Sonnenschein en Co.; New York: Macmillan en Co., 1894
[Ad_2]
