Oude Romeinse gladiatoren - Geschiedenis en feiten

Romeinse gladiatoren waren meedogenloze strijders die brutaal met elkaar vochten, uitsluitend voor het vermaak van Het Oude Rome. Gladiatoren stonden meestal tegenover elkaar in de arena en moesten soms tot de dood vechten. Er wordt aangenomen dat deze brutale en schandelijke vorm van entertainment niet beperkt was tot mannen. Gedurende een korte periode vochten ook vrouwen in de arena. Gezien het feit dat de meeste van deze strijders slaven of ex-slaven waren, hoefden de organisatoren niet altijd toestemming van de strijders te verkrijgen.

Wie waren de Romeinse gladiatoren?

Romeinse gladiatoren waren strijders die een training volgden om bepaalde vaardigheden te verwerven of bepaalde wapens te gebruiken. Hun gevechten vonden meestal plaats in open ruimtes die arena's worden genoemd. Het aantal toeschouwers dat het evenement bijwoonde, varieerde van stad tot stad. Eén ding is echter zeker: een groot deel van het publiek vond de gladiatorenspelen erg vermakelijk.

Het leven van de gladiator was allesbehalve kort. Meestal vochten ze tussen groepen of binnen groepen. Sommige van deze gevechten gingen door totdat er nog maar één jager in de arena overbleef. Gladiatoren vochten tegen andere gladiatoren, wilde dieren en zelfs gevangenen zonder hoop op vrijheid of overleving. Heel vaak dwongen de Romeinen krijgsgevangenen deel te nemen aan de veldslagen in de arena.

Bovendien beschikten de Romeinen over een zeer gestage pijplijn van slaven en veroordeelde criminelen wier enige doel het was om als gladiatoren te vechten. Niettemin werden gladiatoren vereerd en in sommige gevallen vergoddelijkt of vergoddelijkt vanwege hun gedurfde acties en veldslagen in de arena.

Oorsprong van de Romeinse gladiatorenspelen

De oorsprong van gladiatoren of hun spellen kent verschillende verhalen volgens verschillende verhalen. Er wordt aangenomen dat gladiatorenspelen onder de Etrusken zijn begonnen.

Campania staat ook bekend als de thuisbasis van de eerste gladiatorenscholen. Volgens Livius, een Romeinse historicus, vond het eerste gladiatorenspel in het oude Rome plaats toen generaal Decimus Brutus Scaeva en zijn broer Marcus zes gladiatoren samenbrachten om tegen hun partners te vechten totdat er nog maar één gladiator overbleef. Brutus en Marcus deden dit uit respect voor hun overleden vader.

Behalve voor het vermaak van de Romeinen werden de veldslagen in de arena ook gehouden ter ere of om de Romeinse goden en goden te sussen. Gladiatoren kregen het wapen waar ze het beste in waren. Krijgers gebruikten doorgaans zwaarden, bogen, speren, schilden en helmen.

Historici geloven dat het tijdperk van de gladiatoren tussen 105 v.Chr. en 400 n.Chr. lag. Het was zeker een van de meest populaire vormen van amusement in het oude Rome. Op de dag van het evenement stroomden mensen uit alle lagen van de bevolking, zowel hoge status als boeren, naar de arena om getuige te zijn van een van de grootste maar barbaarse spektakels van het oude Romeinse rijk.

Rond 200 na Christus mochten vrouwen ook gladiatoren worden. Gedurende deze tijd groeide ook de gladiatorenschool enorm. Ze waren tot de rand gevuld met agenten die rondzwierven op zoek naar mensen die gekwalificeerd waren om gladiatoren te worden.

Meer over de oorsprong van de gladiatorenspelen

Hoewel het arena-vechtspel oorspronkelijk werd gebruikt om de dood van een vader te herdenken, hebben daaropvolgende games er niets mee te maken. In de loop van de tijd veranderde het spel van een puur religieus werk in een volwaardig bedrijf. Gladiatorspellen hadden wat we promotors, scouts, gokgroepen en organisatoren en presentatoren zouden noemen.

Na elke wedstrijd werd de zwaargewonde gladiator gedood door een begeleider. De assistent sloeg op het voorhoofd van de gladiator, waarbij de gewonden volledig omkwamen. Deze bedienden waren vaak verkleed als Hermes: de Griekse god-een boodschapper waarvan werd aangenomen dat hij de zielen van dode mensen naar de onderwereld vergezelde. Het Romeinse equivalent van deze god was de godheid Mercurius.

8 beroemde Romeinse gladiatoren

Er was geen tekort aan ervaren vechters in de arena. De besten van hen hebben een reputatie opgebouwd als woest en absoluut meedogenloos. Om in perspectief te plaatsen hoe dit gebeurde, hebben we acht zeer beroemde Romeinse gladiatoren geselecteerd.

KARPOFOOR

Carpophorus is gespecialiseerd in het bestrijden van wilde, gevaarlijke dieren. Hij heeft tegen veel verschillende dieren gevochten, van leeuwen tot beren. Bij de opening van het Flavische amfitheater zou Carpophorus tegelijkertijd tegen een luipaard, een beer en een leeuw hebben gevochten en gewonnen hebben. Een ander verslag van het verhaal van Carpophorus beweert dat hij op slechts één dag ongeveer twintig verschillende wilde dieren in de arena doodde. Zijn heldendaden werden vergeleken met die van de halfgod Hercules (ook bekend als Heracles).

HERMES

Er wordt gezegd dat Hermes zo'n gerespecteerde gladiator was dat de dichter Martial een gedicht over hem schreef. Het was bekend dat Hermes zijn voordeel genoot ten opzichte van de andere gladiatoren. Hij beschikte over een verscheidenheid aan gevechtsvaardigheden en wapens die hem tot een gevaarlijke tegenstander maakten. Dit gaf hem ook een voordeel in de arena. Telkens wanneer Hermes werd genoemd, raakten de andere gladiatoren in paniek omdat hij veelzijdig en zeer bekwaam was.

VLAM

Flamma zou een Syriër zijn geweest en werd beschouwd als een van de beste gladiatoren uit de oudheid. Er wordt gezegd dat hij soldaat was voordat hij werd gevangengenomen en gedwongen gladiator te worden. In de ongeveer vierendertig veldslagen waaraan hij deelnam, verloor hij er slechts vier. Hij was een van de weinige gladiatoren die meerdere keren de kans kreeg om vrij te zijn, maar de aanbiedingen weigerde. De arena is een integraal onderdeel van Flamma geworden. Ze was iets waar hij niet zonder kon.

SPARTACUS

Voor veel mensen onbekend is dat Spartacus eigenlijk een echte gladiator is en niet zomaar een Amerikaanse tv-serie. Voordat Spartacus gladiator werd, begon hij als soldaat in het oude Bulgarije. Zijn verblijf op een gladiatorenschool (in de buurt van Capua) eindigt wanneer hij en Crixus op een dag besluiten te ontsnappen aan het slaafse karakter van de school. De autoriteiten doen veel pogingen om hem gevangen te nemen, maar het mocht niet baten. De senatoren van Rome sturen zelfs meer dan tienduizend (10) soldaten om tegen Spartacus en zijn leger van soldaten/gladiatoren te vechten. Al deze pogingen bleken vruchteloos. Na jaren en jaren van vluchten en verzet werd Spartacus gedood door Marcus Lycinus Crassus.

CRIX

Crixus was een zeer wrede en gerespecteerde Gallische gladiator. De naam Crix betekent "man met krullend haar" in het Gaelic. Crixus was ook een zeer scherpzinnige militaire geest en koos vaak de kant van de grote Romeinse gladiator Spartacus. Hij is de onderbevelhebber van Spartak. Het maakte voorheen deel uit van de gladiatoropleidingsschool (Lentulus Batiatus) in Capua. Hij haat zijn baas echter zo erg dat hij, wanneer hij de kans krijgt, met ongeveer 70 gladiatoren wegrent en deel gaat uitmaken van de school van Spartacus.

Crixus en zijn mannen vechten dapper om de aanvallen van een klein Romeins leger op de Vesuvius af te slaan. Deze overwinning, evenals vele andere overwinningen, spoorde andere slaven aan om in verschillende gladiatorenscholen tegen hun meesters in opstand te komen. Na verloop van tijd werd Crixus een hooggeplaatste generaal van Spartacus. Op zijn hoogtepunt telde de militie van Spartacus naar schatting ongeveer 150 militieleden.

Later scheidde Crixus zich af van het leger van Spartacus en marcheerde naar de buitenwijken van Rome. Sommige historici geloven dat Crixus Rome met zijn 30 man omver wilde werpen. Helaas werd deze ambitie van hem gedwarsboomd door de Romeinse generaal Lucius Gellius Publicola rond het jaar 000. Crixus stierf tijdens dit felle gevecht samen met ongeveer twintigduizend van de dertigduizend mannen die met hem marcheerden. Toen Spartacus hoorde van de dood van zijn zeer goede vriend, organiseerde hij verschillende spelen ter ere van Crixus.

DRESSOIR

In tegenstelling tot de andere gladiatoren is Commodus geen gewone gladiator. Hij was een Romeinse keizer met een ego ter grootte van het Colosseum. Je hebt vaak goddelijke krachten toegeschreven. Keizer Commodus was verwaand en geloofde dat hij de reïncarnatie van Hercules was. Uiteraard waren er nogal wat keizers in het oude Rome die algemeen als goden werden beschouwd, maar niet veel van hen genoten die glorie zoals Commodus. Hij verzocht dat zijn houtsnijwerk in de stad zou worden tentoongesteld. Hij liet deze beelden maken van hem, verkleed als Hercules met een knuppel en een mantel van leeuwenhuid.

Commodus was sluw en erg kieskeurig over de mensen met wie hij in de arena vocht. Opgemerkt wordt dat hij nog nooit in de arena heeft gevochten met iemand die hem ernstig zou kunnen verwonden. Hij vocht alleen tegen zwakke en gewonde gladiatoren. En zelfs als hij tegen de machtigen vocht, zag hij hoe ze hem de hele tijd lieten winnen. Hij begon ook dieren te doden om zijn volk te laten zien dat hij controle over de dieren had. Uiteindelijk kregen de mensen en zijn trawanten genoeg van zijn hooghartige manieren en vermoordden ze hem in 192.

In de veelgeprezen film Gladiator uit 2000 werd Commodus op briljante wijze nagebootst door Joaquin Phoenix.

TETRAID

Tetraytus is een van de beroemdste en meest gevreesde gladiatoren van het oude Rome. Hoewel het moeilijk is om genoeg verhalen over hem te vinden, wordt er gezegd dat zijn vaardigheidsniveau en pure macht zijn tegenstanders overschaduwden. Het was niet ongebruikelijk dat afbeeldingen en kunstwerken van hem door heel Rome verspreid waren. De tetraiet wordt meestal afgebeeld met een helm, een schild in de ene hand en een zwaard in de andere.

SPICULUS

Er wordt gezegd dat Spiculus beroemd is geworden tijdens het bewind van keizer Nero. Hoewel hij bekend stond als een vreselijke keizer, had Nero een grote genegenheid voor Spiculus en verwende hij hem op alle mogelijke manieren. Naast al het andere voorzag hij hem van een paleis met slaven om in zijn dagelijkse behoeften te voorzien. Het is bekend dat toen keizer Nero zijn plaats verloor, hij Spiculus nodig had om zijn leven te beëindigen, maar hem niet kon vinden en het door een van zijn dienaren liet doen.

Basisfeiten over Romeinse gladiatoren

Hier zijn nog enkele must-know-feiten over oude Romeinse gladiatoren:

• Niet alle arenagevechten hoefden in de dood te eindigen

Een groot deel van de gevechten was niet zo vrij en wetteloos als we vaak denken. Sommigen van hen hadden regels en beperkingen. Soms wordt het gevecht stopgezet als een gladiator ernstig gewond raakt. Het is ook bekend dat, als beide gladiatoren erg goed zijn, ze elkaar soms niet mogen doden.

Er zijn ook situaties waarin gladiatoren mogen stoppen met vechten omdat ze voor goed vermaak hebben gezorgd voor de mensen die in de arena toekeken. Soms mocht men ook gevechten stopzetten als de tegenstanders lange tijd zonder ernstig letsel hadden gevochten. Het voortzetten van zulke lange en langdurige gevechten haalde de opwinding uit het spel. Daarom moesten ze worden stopgezet.

Een andere reden waarom gladiatoren soms niet zomaar werden gedood, was omdat sommigen van hen waren geïnvesteerd. Soms vechten ze echter tot de dood.

• Dierengevechten waren niet wijdverbreid in de arena

Niet alle Romeinse gladiatoren vochten met dieren. Er was een speciaal soort gladiatoren die met dieren vochten. Ze werden "Bestiarii" genoemd. Ze vochten tegen verschillende soorten dieren, zoals leeuwen, luipaarden, beren, krokodillen, herten, enz. In sommige gevallen kregen gevangenen en zwakke gladiatoren deze dieren tijdens de evenementen gevoerd als een manier om de mensen te vermaken. Er wordt gezegd dat dierengevechten meestal werden gebruikt als pauze tijdens de hoofdevenementen of werden gebruikt om het hoofdevenement van de dag te introduceren. Niettemin waren er nog steeds een aanzienlijk aantal zeer goede gladiatoren die door de dieren werden verminkt.

• Aanvankelijk namen veel slaven en veroordeelden deel aan de gladiatorenspelen

In de beginfase van het spel waren de meeste gladiatoren oorspronkelijk slaven. Naarmate het spel zich ontwikkelde, raakten steeds meer mensen geïnteresseerd in de veldslagen, waaronder vrouwen. Ze gaan vrijwillig naar de gladiatorenschool om hun vaardigheden aan te scherpen en carrière te maken in het spel. De aantrekkingskracht van het spel lag in het opwindende maar zeer gevaarlijke karakter ervan. Sommige gladiatoren vochten voornamelijk om geld te verdienen, terwijl anderen vochten voor roem en bekendheid. Zowel gewone mensen als ridders en soldaten die deelnamen aan oorlogen en hun waarde wilden bewijzen, schreven zich in. Een aanzienlijk aantal veroordeelden werd in de arena gebruikt.

• Er waren ook vrouwelijke gladiatoren

In het begin werden vrouwen niet waardig geacht om in de arena te concurreren of te vechten. Ongeacht hoeveel ze trainden, het was meestal onwaarschijnlijk dat ze op het veld zouden worden gezet met mensen met wie ze konden concurreren. Historici geloven dat sommigen van hen het opnemen tegen dwergen en zwakke soldaten. In de loop van de tijd konden sommige vrouwen succes behalen in één-op-één-gevechten en aan populariteit winnen. Deze opkomst tot roem werd echter in 200 na Christus onderbroken toen de Romeinse autoriteiten vrouwen verbood deel te nemen aan de gladiatorenspelen.

• Soms werden gladiatoren gezien als seksgoden

Het is bekend dat er overal afbeeldingen van waren, en vrouwen fantaseerden erover. In die tijd geloofde men dat gladiatorenzweet, gemengd met hun crèmes en oliën, als een krachtig afrodisiacum werkte.

• Er waren veel verschillende soorten gladiatoren

Gladiatoren werden niet zomaar in de arena gezet en gevraagd om tegen elke Tom, Dick en Harry te vechten. De Romeinen ontwikkelden een complex systeem om veldslagen te categoriseren op type en vaardigheidsniveau. Er was ook een ranglijst van de beste gladiatoren in Rome.

Murmylon- en Thracische krijgers stonden bijvoorbeeld hoog aangeschreven en werden aanbeden vanwege hun gebruik van zwaard en schild. Het is duidelijk dat deze gladiatoren het gesprek van de dag waren. Ze liepen met opgeheven borst door de straten van Rome en voelden zich onoverwinnelijk als halfgoden. Voor hen zijn verschillende sculpturen, houtsnijwerken en andere kunstwerken gemaakt. Ze waren letterlijk de eerste beroemdheden van Rome.

Aan de andere kant stonden "equites" en "dimachaerus" bekend om het gebruik van paarden en het tegelijkertijd hanteren van twee zwaarden. Ze verwierven niet zoveel bekendheid als de Murmilons en Thraciërs.