Uitleg van de betekenis van het Labyrint en het oorsprongsverhaal

De term "labyrint" is afgeleid van het Griekse woord "labyrinthos", dat afbeeldt als een doolhof altijd eenrichtingsverkeer. Het belangrijkste verschil tussen een doolhof en een doolhof is dat een doolhof, in tegenstelling tot een doolhof, meerdere paden en uitgangen heeft die nauw met elkaar verbonden zijn. Een labyrint daarentegen is een enkelvoudig complex netwerk van doorgangen met slechts één uitgang die altijd verbonden is met het centrum. Om deze reden is het doolhof relatief eenvoudiger dan het doolhof. De etymologie van de term labyrint is gerelateerd aan de Minoïsche labrys of "dubbele bijl". Het is de weergave van de Minoïsche moedergod van Kreta in de Griekse mythologie.

Hieronder vindt u een presentatie van mythen, verhalen en interessante feiten met betrekking tot het labyrint in het algemeen:

Het labyrint van Kreta in de Griekse mythologie

Het bekendste doolhof komt uit Griekse mythen in het verhaal van Theseus, een Atheense prins. Daedalus bouwde het labyrint voor koning Minos op het eiland Kreta om de gevreesde Minotaurus (half mens en half stier) te bevatten. Toen Minos met zijn broers en zussen om de kroon vocht, vroeg hij de Griekse god Poseidon om een ​​sneeuwkleurige stier te sturen als teken dat de godheid zijn plan goedkeurde. Van Minos werd verwacht dat hij de stier aan Poseidon zou offeren, maar gefascineerd door de pracht ervan gaf hij er de voorkeur aan hem te houden en zijn eigen stier te offeren, die van veel mindere waarde was.

Woedend door deze ondankbaarheid betoverde Poseidon de vrouw van Minos, Pasiphae, om verliefd te worden op de stier en met hem te paren. Het beest waar ze het leven aan schonk werd de Minotaurus, die de inwoners van Minos terroriseerde door mensenvlees te verslinden. Nadat alle pogingen om de Minotaurus in bedwang te houden mislukken, huurt koning Minos de ontwerper Daedalus in om een ​​labyrint te bouwen om het beest in bedwang te houden.

Omdat Minos niet van plan was zijn eigen volk aan het beest aan te bieden, legde hij Athene een verplichting op die inhield dat hij jaarlijks zeven jonge mannen en zeven meisjes naar Kreta moest sturen. De zeven jongeren van Athene werden in het labyrint geplaatst om door de Minotaurus te worden verwend.

Het labyrint van Daedalus was zo ingewikkeld dat hij er zelf nauwelijks doorheen kon. Maar nadat hij daarin slaagde, zette koning Minos hem en zijn zoon, Icarus genaamd, gevangen in een hoge toren om te voorkomen dat hij de geheime informatie over de constructie zou onthullen.

Hoe Daedalus en zijn zoon Icarus uit het Labyrint ontsnapten

Volgens de mythe ontsnapte Daedalus samen met zijn zoon uit het labyrint met behulp van vogelveren vastgemaakt met was. De vader en zoon vlogen het doolhof uit met de vleugels die ze hadden gemaakt. De zoon van Daedalus smolt echter de was die zijn vleugels vasthield, omdat hij te dicht bij de zon vloog. Hij daalde af en zonk in de oceaan.

Theseus' gevecht met de Minotaurus in het Labyrint

Volgens verhalen in de mythe ина (volgens sommige mythen gebeurde dit eens in de negen jaar) zij offerde jaarlijks 14 jongeren aan het labyrint. Boos door deze barbaarse praktijk beloofde Theseus, de zoon van koning Aegeus, een einde te maken aan de ellende van het volk. Hij wordt onderdeel van de 14 jongeren en vertrekt in een schip met de gebruikelijke zwarte zeilen gehesen in rouw om de doden. Voordat hij vertrok, vertelde Theseus zijn vader dat als hij zou winnen, hij op weg naar huis de gebruikelijke zwarte zeilen zou vervangen door witte.

Voordat Theseus naar Kreta vertrok, trok hij de aandacht van Ariadne (de dochter van Minos). Ze vond hem leuk en bood hem in het geheim een ​​mes aan, samen met een klodder touw. Ze zei hem dat hij de draad aan de opening van het doolhof moest bevestigen zodra hij binnenkwam en toen hij het beest doodde, kon hij de draad gebruiken om terug naar de uitgang te gaan.

Theseus doodde het beest, redde de jonge mensen die met hem meekwamen en vluchtte vervolgens met Ariadne naar Kreta. Op de terugweg verliet Theseus Aridne. In zijn haast om Athene te bereiken, vergat hij er niet aan te denken de gebruikelijke zwarte zeilen te vervangen door witte. Aegeus, die de zwarte zeilen zag terugkeren en vervuld van verdriet, sprong in zee en kwam om. Theseus volgt zijn vader op.

Labyrint in Hawara

Het Labyrint in Havara is zo opmerkelijk dat het gelijk staat aan alle wonderen uit de oudheid beschreven door Herodotus. Dit Labyrint, een Egyptische tempelonderverdeling van een piramidevormig composiet bestaande uit verschillende hoven, gebouwd door Amenemhet III (12e dynastie) in het Middenrijk-tijdperk, dat wil zeggen van 2040 tot 1782 voor Christus, in Hawara. Dit labyrint was een mortuariumcompositie, buitengewoon en complexer dan alle andere gebouwen tot aan deze periode. Strabo beschrijft het labyrint als "een groot paleis bestaande uit vele paleizen" en prijst het als "vergelijkbaar met de piramides" in pracht.

Er wordt aangenomen dat het Labyrint van Hawara, net als de tempelstructuren van Egypte, het hiernamaals weerspiegelde. De constructie bestond uit 42 zalen, die Strabo associeert met de figuur van de nomen in Egypte, die echter ook overeenkomt met de 42 rechters die samen met Osiris, Anubis, Maat en Thoth het lot van de zielen bepalen bij het laatste oordeel dat plaatsvindt. op een plek die de Hal van de Waarheid heet. Het labyrint kan dus gebouwd zijn om de mens door een mysterieus doolhof te leiden, net zoals het buitenaardse landschap afgebeeld in de Ark-teksten, om hem naar verlichting te leiden.

Deze opmerkelijke samenstelling stortte op een onbepaald tijdstip ineen door vernietiging en werd in stukken ontmanteld; de fragmenten werden vervolgens gebruikt in andere bouwprojecten. Tegenwoordig is er geen spoor meer over van dit spectaculaire architectonische wonder, behalve de geroofde piramide van Amenemhet III in Hawara. Fayoum Werner beweert dat "als gevolg van de vroege vernietiging van het complex het oorspronkelijke plan van het labyrint niet nauwkeurig kan worden gereconstrueerd."

Enkele zeer interessante feiten over het doolhof

• De etymologie van de term houdt verband met de Minoïsche labrys of "dubbele bijl".
• Tegenwoordig gebruiken sommige mensen nog steeds labyrinten voor meditatie. Ze lopen door de ringen om een ​​introspectieve staat te bereiken als onderdeel van hun pad naar verlichting.
• Door de eeuwen heen zijn labyrinten gebruikt als symbool van een lang en moeilijk pad dat men moet afleggen om met God of een machtige godheid te kunnen praten.